if you belive you can do, that's make you can do everything #olanhappiness
นั่งแกะปลาทูนึ่งที่ซื้อมาจากตลาดให้เมี้ยวกิน เป็นงานหลักอีกอย่างที่นิดหน่อยต้องทำ แกะไปเมี้ยวก็จ้องหน้าไปหมาน้อยก็คอยสะกิด ทำตาแบ้ว ๆ ไหนของหนูอ่ะมี้ กินได้ยัง… พอยื่นให้ไม่ชอบก็สะบัดหน้าหนี คือไร ไม่กิน แต่ขอ มี้มันก็สรรหาของที่ยื่นให้หมาน้อยแล้วจะกินต่อไป ชีวิตช่างกดดันอะไรอย่างนี้ ที่นอนก็แบ่งให้ไม่ได้คิดตังค์สะหน่อย มานอนทับบ้าง นอนบนหัวบ้าง เบียดบ้าง แถมมากันทั้งทีมไม่ใช่มาตัวเดียว พอจะกินยังเอาแต่ใจอีก ชีวิตทาสจริง…
ตื่นอีกแล้ว ในทุก ๆ วัน คำนี้จะต้องขึ้นมาเป็นคำแรกของ “นิดหน่อย” เสมอ กิจกรรมในหัวสมองจะเริ่มแล่น วันนี้ก็เป็นอีกวันที่นิดหน่อยจะต้องตื่นมาใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ มองซ้ายมองขวาก็คว้ามือถือขึ้นมาดูสิมีอะไรมั่ง ใครเค้าเผือกอะไร เรื่องไหนผ่านตาถี่ ๆ กดเข้าไปดูสักหน่อย เป็นความปกติจนเคยชิน แล้วจึงค่อยๆ ไปเล่นกันเมี้ยวกับหมาน้อย ที่นอนอยู่ด้วยกันเต็มที่นอน
การจุดกำยานถือว่าเป็นการรักษาทางการแพทย์ โดยสามารถรักษาโรคทางกายภาพและมีผลต่อด้านจิตใจซึ่งชาวจีนใช้กำยานมาตั้งแต่ปลายยุคหินใหม่ จนมาถึงยุคสามราชา ห้าจักรพรรดิ์ (2852-2070 กคศ.) สืบต่อมาถึงราชวงศ์เชี่ย (2100-1600 กคศ.) ราชวงศ์ซาง (1600-1046 กคศ.) และราชวงศ์โจว (1045-256 กคศ.) โดยมีการจุดกำยานเพื่อบูชาบรรพบุรุษ การบูชาเทพเจ้า ในยุคราชวงศ์ฮั่น (206 กคศ.…
คนในหลายรุ่นลุ้นกันมาตลอดว่า โลกจะถึงคราวล่มสลายเมื่อไหร่กันแน่ ที่ผ่านมาแต่ละช่วงของการทำนายอนาคตกันไว้ก็ยังไม่ถึงกาลล่มสลายเสียที แม้ ณ เวลานี้ที่กำลังเขียนอยู่ก็กำลังเกิดภาวะวิกฤตไปทั่วทุกมุมโลก ไม่ว่าจะเป็นทางด้านเศรษฐกิจ การเงิน ทรัพยากร ภัยพิบัติ หรือแม้กระทั่งวิกฤตทางความคิด
ภายใต้รอยยิ้ม..ของผู้คนมากมายที่กลบเกลื่อนความทุกข์ระทมในแต่ละวัน ภายใต้อาภรอันแสนสวยงามจับตาม ที่ห่มคลุมสังขารอันเสื่อมโทรมลงทุกวัน..เจ้าของของร่างต้องกระเสือกกระสนอยู่กับมันให้ได้อย่างเปนสุข หาสิ่งบำรุงให้อยู่ยงคงความสดใหม่ไว้เสมอ ภายใต้ผ้าห่มแสนอบอุ่น บนเตียงหนานุ่ม ใครจะรู้ว่า จิตที่สับสนกระวนกระวายนั้น เร่าร้อนเพราะกองขยะในใจของแต่ละวันเพียงใด เหล่านี้ล้วนเป็นปกติ..ของคน.. แต่กรรมกลับมากมายขึ้นเป็นทวีคูณ..ในยุคนี้ เพียงเพราะ..การดิ้นรนอันเร่าร้อน..ให้คนได้เห็น ให้คนได้ทุกข์ร่วมกับกู กับมึง กับมัน ให้ร่วมสังฆกรรมในการบรรเลงคีย์บอร์ด… บุญทำให้ดี..ก็ดีได้เป็นทวีคูณ กรรมทำให้มาก..ก็ได้มากมายเป็นเท่าทวีคูณเช่นกัน คิดดี..ทำดี..เรื่องดีๆ ก็เข้าตัว…
การรู้จักตัวเองเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของ การตื่น ที่จะเรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับชีวิต จิตใจ และจิตวิญญาณของตนเอง ชีวิตเราเริ่มต้นจาก ความรู้ ไปสู่ความไม่รู้ หากเชื่อว่าจิตเดิมแท้ล้วนบริสุทธิ์ และเราสามารถขัดเกลาจิต วิญญาณ แห่งเราที่เวียนว่าย ให้กลับไปสู่ความบริสุทธิ์ได้อีกครั้งนั้น เป็นเครื่องยืนยันว่า เราเริ่มต้นมาจากความตื่นรู้อยู่อยู่แล้ว แต่การเวียนว่ายผ่านเรื่องราวต่าง ๆ…
หลาย ๆ ครั้ง ชีวิตของใครหลาย ๆ คนเหมือนอยู่ในภาวะทรายดูด จะทำอะไรก็หน่วง เหนี่ยว หนัก เหมือน ถูกดึงถูกรั้ง ยิ่งหนียิ่งเจอ ยิ่งแก้กลับยิ่งวุ่นวาย พยายามเดินหน้า แต่กลับวนกลับมาที่เดิม จนความเครียดสะสมค่อย ๆ เพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว อยู่…
มีคนเคยสอบตกมากมายนับไม่ถ้วนกับความสัมพันธ์ในชีวิต หลายคนโชคดีที่คิดออกว่าทำไม และแก้ไขได้ หลายคนคิดออก แต่ยังเลือกที่จะจมปลักกับสิ่งที่เป็น หลายคนไม่เคยแม้แต่จะได้คิด และโทษสิ่งต่าง ๆ รอบตัวต่อไป