. . . ก ร ะ ดิ่ ง ใ บ นั้ น มั น ก็ ยิ่ ง ส่ ง เ สี ย ง ดั ง ม า ก ขึ้ น . . .
. . . แ ผ่ น ใ บ โ พ ธิ์ รั บ ล ม ก็ แ ก ว่ ง ไ ก ว โ ย น ตั ว . . .
. . . เ ห มื อ น ร า ว กั บ ว่ า ต้ อ ง ล ม พ า ยุ . . .
……………………………………………………………
…….ผมหันไปเห็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ มานั่งลับมีดอยู่แถวที่เราคุยอยู่กับชาวบ้าน…
….ผมนึกในใจ …ไอ้ห่าเอ๊ย มานั่งลับมีดอยู่ได้ คนกำลังคุยกัน มันใช่เวลามั้ยนั้น…
พอชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน แล้วพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังลั่นว่า ” เฮาบ่าจ่าย เป็นจ๊ะได๋เฮาก็บ่าจ่าย “…เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กวัยรุ่นที่มันนั่งลับมีดอยู่ มันก็ยืนขึ้นในมือของมันก็ถือมีดเล่มยาวสักหนึ่งฟุตเห็นจะได้ยืนยักไหล่   ทำท่าเหมือนว่าพร้อมที่จะเข้ามาฟันเราได้ทุกเมื่อ
…ส่วนเด็กวัยรุ่นอีกคนมันก็เดินเข้าไปหยิบเสียมด้ามยาว   ออกมาจากใต้ถุนหลองข้าว
……ผมเห็นท่าไม่ดี ผมจึงเอามือเอื้อมไปแตะแนวเข็มขัดด้านหลัง วันนั้นผมใส่เสื้อปล่อยชายออกนอกกางเกง  ผมทำท่าเหมือนมีปืนพกสั้นอยู่ด้านหลัง   แต่จริงๆ  มันคือโทรศัพท์มือถือโมโตโรล่ารุ่นเก่า ที่มีปลอกหุ้มพลาสติคสีดำมีคลิปล็อคที่เข็มขัด   มองให้เป็นปืนพกสั้น   มันก็พอหลอกตาได้อยู่
….คุณโจ้ก็รับมุก  รีบลุกขึ้นยืนแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ต  ให้เห็นว่ามีอะไรตุงๆ  อยู่ในเสื้อ
..เราทั้งคู่ก็ค่อยๆเดินถอยหลังอย่างช้าๆกลับไปที่รถ…ไอ้เจ้าเด็กวัยรุ่นที่มีอาวุธครบมือ   มันก็เดินตรงเข้ามาหาเราสองคน
…..ผมคิดอยู่ในใจว่า…วันนี้เราอาจจะยังไม่ถึงตาย   แต่ถ้าโชคร้ายเราก็คงบาดเจ็บสาหัส…
…..ผมต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ   หลังจากที่ได้กลับขึ้นมานั่งอยู่บนรถด้วยความปลอดภัย Read More