if you belive you can do, that's make you can do everything #olanhappiness
อิงข่านเก็บความชุ่มชื่นหัวใจไว้เงียบๆ
เช่นเดียวกับแววตา ที่เธอก็รู้สึกได้ว่าคนที่เธอตามหานั้นเธอได้เจอเข้าแล้ว
“นิ! แม่แววตาคนงาม มาทำอะไรแถวนี้ เห็นแวบๆ ไหนอะไรในมือไหนมาดูหน่อยสิ” แววตารีบยื่นของให้เพื่อนดูอย่างมีความสุข ดูท่าว่าจะเป็นเรื่องสนุกสนาของเธอเลยทีเดียว เธอยื่นให้เพื่อนอย่างไม่หวงแหนในของล้ำค่าเลยสักนิด ขนาดโดนอาจารย์ว่าก็ยังไม่สนใจ
อิงข่านยังติดใจในเศษขวดน้ำหอมนั้น
ถือมาทำไม..ทำไมต้องอยากได้มา
“เอนกๆ ถามอะไรอีกนิดสิ” ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหา
“ได้..ว่าไงล่ะ”
“นายได้กลิ่นอะไรมั้ย กลิ่นหอมคล้ายๆ กุหลาบ ได้กลิ่นบ้างมั้ย” Continue reading “เสี้ยวหนึ่งในทวารปุระ Ep.4”
บางทีความพอดีก็เกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
สิ่งที่เราทำตามสัญชาตญาณความรู้สึก..มันก็เป็นสัญญะบางอย่างได้
“จะไปกันรึยัง” ดร.เอนก ถาม
“ไปสิ มันอยู่ไกลมั้ย” ผมถามเรียบๆ แล้วก้าวขึ้นรถทันที เพื่อนก็ขับพาไปถามนู่นนี่สารทุกข์สุขดิบตลอดทาง Continue reading “เสี้ยวหนึ่งในทวารปุระ Ep.3”
ฟ้าเมืองนครปฐม ก็ไม่ต่างจากเมืองอื่นๆ ของไทย
อากาศก็โปร่งร้อนทะลุทุกเส้นใย
แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกสะท้านจนเย็นเข้าไปในใจกลับไม่หายไปสักที
เสียงซุบซิบจากกลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่แถวนั้นดังมาไม่ขาดระยะ
“เฮ้ยๆ แกๆ ใครวะดูดีจัง ท่าจะไม่ใช่คนแถวนี้” เสียงนักศึกษาแถวนั้นลอยมา Continue reading “เสี้ยวหนึ่งในทวารปุระ Ep.2”
เสียงจ้อกแจ้กจอแจ วุ่นวายขายปลาช่อน อึกทึกครึกโครม ดูมีชีวิตชีวาน่าสนใจ ในยามเช้าวันใหม่มาถึงแล้ว เมื่ออรุณเบิกฟ้านกกาก็ต้องหากิน “อิงข่าน” ก็เช่นกัน
“ไปไหนอ่ะพี่ ทางนี้เลย ไปไหนๆ” เสียงตะโกนดังทั่วไปหมด
“ผมจะไปวัดพระปฐมเจดีย์ครับ” Continue reading “เสี้ยวหนึ่งในทวารปุระ Ep.1”