การจุดกำยานถือว่าเป็นการรักษาทางการแพทย์ โดยสามารถรักษาโรคทางกายภาพและมีผลต่อด้านจิตใจซึ่งชาวจีนใช้กำยานมาตั้งแต่ปลายยุคหินใหม่ จนมาถึงยุคสามราชา ห้าจักรพรรดิ์ (2852-2070 กคศ.) สืบต่อมาถึงราชวงศ์เชี่ย (2100-1600 กคศ.) ราชวงศ์ซาง (1600-1046 กคศ.) และราชวงศ์โจว (1045-256 กคศ.) โดยมีการจุดกำยานเพื่อบูชาบรรพบุรุษ การบูชาเทพเจ้า ในยุคราชวงศ์ฮั่น (206 กคศ. – คศ. 220)
มีการนำเข้ากำยานจากต่างแดน ในขณะที่กำยานที่ผลิตภายในแผ่นดินจีนถือว่าเป็นของสำหรับคนชั้นต่ำ ในช่วงราชวงศ์ซ้อง การใช้กำยานชั้นดีจุดรมในระหว่างการรับแขกเหรื่อหรือรมสถานที่ให้หอมกรุ่นที่ถือเป็นวัฒนธรรมที่นิยมกันมากของชนชั้นสูงในสมัยนั้น