คนทุกวันนี้หลงกันไปไกลมาก
หลงว่าตนประเสริฐเลิศล้ำ
กว่าชีวิตไหนๆ ในโลกใบน้อยใบนี้
อาการหลงของคนยุคนี้ กำเริบหนักเนื่องจากมีตัวเสริมมากมาย ตั้งแต่ระบบศักดินา ระบบชนชั้นวรรณะ ระบบการตลาด ฯลฯ ซึ่งทุกอย่างจะพาดพิงถึงตัวบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งแห่งมวลมนุษย์ทั้งหลาย
จึงเป็นเหตุให้คนมักทำอะไรที่เกินพอดี คือ เกินไปกว่าสัตว์ชนิดใดๆ ในโลกใบนี้อยู่บ่อยครั้ง
สัตว์หิวจึงหาอาหาร มีสะสมไว้บ้างยามถึงหน้าขาดแคลน แต่คนไปไกลกว่านั้นมาก มากจนกระทั่งฆ่ากันได้ อย่างนี้ก็น่าจะเรียกได้ว่าเกินพอดี
สัตว์หวงถิ่นเพื่อให้ครอบครัว ให้ฝูงได้อยู่อาศัย แต่ก็แค่พอประมาณ แต่คนไปมากกว่านั้น มากจนฆ่าชิงที่ดินกันได้ทั้งที่มีอยู่ประมาณพอดีทั้งอยู่อาศัยและทำกินได้แล้ว
สัตว์สืบพันธุ์เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ แต่คนไปไกลกว่านั้นเกินกว่าจะเรียกว่าดำรงเผ่าพันธุ์ได้
สัตว์ยังทำอะไรๆ ที่เหมือนคนทั่วไปทำ แต่ศักยภาพก็เพียงดำรงชีวิตให้สมบรูณ์เพียงพอดีกับชีวิต
คนก็เช่นกันทำทุกอย่างเยี่ยงสัตว์ และมีศักยภาพที่จะเบียดเบียนทุกสรรพสิ่งเพียงเพื่อสนองความประเสริฐแห่งความเป็นคน ที่อุปโลกขึ้นมาในวงมนุษย์ ทั้งที่เมื่อเกิดมาแต่แรกนั้นเดินไม่ได้สักก้าวเดียว หากไม่มีผู้อื่นเมตตาเยียวยาให้นมให้อาหารก็แม้แต่คลานก็ยังไม่ได้
แต่ก็ยังหลงไปได้ว่าประเสริฐกว่าสัตว์อื่น สิ่งที่ดูจะเด่นชัดกว่าสปีชี่อื่นของคนก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องการทำลายล้างในทุกสิ่ง ซึ่งก็จะเห็นได้ทั่วๆ ไป
ดังนั้นเมื่อศักยภาพในการสร้างกรรมสูง ยามกรรมให้โอกาสมาชดใช้ในร่างของคนย่อมสูงตาม หากใครที่ได้รับวิบากอันทรมานและบีบคั้นอยู่มากก็อย่าได้ตกใจ ท่านกำลังได้โอกาสในการชดเชยชดใช้ในสิ่งที่กระทำ ซึ่งล้วนเป็นเรื่องน่ายินดี
การใช้กรรมแม้เป็นเรื่องดีงาม ก็เป็นเรื่องของกรรม เช่นเดียวกับการรับวิบากของกรรมไม่ดี ก็เป็นเรื่องของกรรม หากต้องการพ้นบ่วงแห่งกรรมเมื่อขมากรรมไปแล้วด้วยใจ ก็อย่าได้สร้างกรรมใดๆ เพิ่มให้ลำบาก ชีวิตก็จะเข้าสู่ความราบรื่นได้บ้าง
ไม่มีคนใดสมบรูณ์พร้อมทุกประการ เพราะถ้าพร้อมขนาดนั้นก็มิมีกรรมที่ส่งผลให้มาเกิดได้แล้วอย่างแน่นอน….
Leave a Reply