คนทุกวันนี้หลงกันไปไกลมาก
หลงว่าตนประเสริฐเลิศล้ำ
กว่าชีวิตไหนๆ ในโลกใบน้อยใบนี้

อาการหลงของคนยุคนี้  กำเริบหนักเนื่องจากมีตัวเสริมมากมาย  ตั้งแต่ระบบศักดินา  ระบบชนชั้นวรรณะ  ระบบการตลาด  ฯลฯ  ซึ่งทุกอย่างจะพาดพิงถึงตัวบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งแห่งมวลมนุษย์ทั้งหลาย

จึงเป็นเหตุให้คนมักทำอะไรที่เกินพอดี  คือ  เกินไปกว่าสัตว์ชนิดใดๆ  ในโลกใบนี้อยู่บ่อยครั้ง

สัตว์หิวจึงหาอาหาร  มีสะสมไว้บ้างยามถึงหน้าขาดแคลน  แต่คนไปไกลกว่านั้นมาก  มากจนกระทั่งฆ่ากันได้ อย่างนี้ก็น่าจะเรียกได้ว่าเกินพอดี

สัตว์หวงถิ่นเพื่อให้ครอบครัว ให้ฝูงได้อยู่อาศัย  แต่ก็แค่พอประมาณ  แต่คนไปมากกว่านั้น  มากจนฆ่าชิงที่ดินกันได้ทั้งที่มีอยู่ประมาณพอดีทั้งอยู่อาศัยและทำกินได้แล้ว

สัตว์สืบพันธุ์เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์  แต่คนไปไกลกว่านั้นเกินกว่าจะเรียกว่าดำรงเผ่าพันธุ์ได้

สัตว์ยังทำอะไรๆ ที่เหมือนคนทั่วไปทำ  แต่ศักยภาพก็เพียงดำรงชีวิตให้สมบรูณ์เพียงพอดีกับชีวิต
คนก็เช่นกันทำทุกอย่างเยี่ยงสัตว์  และมีศักยภาพที่จะเบียดเบียนทุกสรรพสิ่งเพียงเพื่อสนองความประเสริฐแห่งความเป็นคน  ที่อุปโลกขึ้นมาในวงมนุษย์  ทั้งที่เมื่อเกิดมาแต่แรกนั้นเดินไม่ได้สักก้าวเดียว  หากไม่มีผู้อื่นเมตตาเยียวยาให้นมให้อาหารก็แม้แต่คลานก็ยังไม่ได้

แต่ก็ยังหลงไปได้ว่าประเสริฐกว่าสัตว์อื่น  สิ่งที่ดูจะเด่นชัดกว่าสปีชี่อื่นของคนก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องการทำลายล้างในทุกสิ่ง  ซึ่งก็จะเห็นได้ทั่วๆ  ไป

ดังนั้นเมื่อศักยภาพในการสร้างกรรมสูง  ยามกรรมให้โอกาสมาชดใช้ในร่างของคนย่อมสูงตาม  หากใครที่ได้รับวิบากอันทรมานและบีบคั้นอยู่มากก็อย่าได้ตกใจ  ท่านกำลังได้โอกาสในการชดเชยชดใช้ในสิ่งที่กระทำ  ซึ่งล้วนเป็นเรื่องน่ายินดี

การใช้กรรมแม้เป็นเรื่องดีงาม  ก็เป็นเรื่องของกรรม  เช่นเดียวกับการรับวิบากของกรรมไม่ดี  ก็เป็นเรื่องของกรรม  หากต้องการพ้นบ่วงแห่งกรรมเมื่อขมากรรมไปแล้วด้วยใจ ก็อย่าได้สร้างกรรมใดๆ  เพิ่มให้ลำบาก  ชีวิตก็จะเข้าสู่ความราบรื่นได้บ้าง

ไม่มีคนใดสมบรูณ์พร้อมทุกประการ  เพราะถ้าพร้อมขนาดนั้นก็มิมีกรรมที่ส่งผลให้มาเกิดได้แล้วอย่างแน่นอน….