บ่อยครั้งที่คนเราจะสับสน  กับคำว่า “ตั้งเป้าหมาย”  และ “การคาดหวัง”

สองคำนี้มีความแตกต่างกัน  แต่ก็มีความใกล้เคียงกันอยู่มาก

หากแต่มันต่างกันที่อาการของใจ  ในการกระทำออกไป

ทุกวันนี้หลักสูตรมากมายสอนให้เราต้องตั้งเป็าหมายในชีวิตให้ชัดเจน  เราต้องมุ่งมั่น  เราต้องสร้างขวัญและกำลังใจให้กับตัวเองตลอดเวลา  สร้างคำบวก  สร้างมโนว่าชีวิตดี  สร้างมายาต่างๆ  มาล้อมรอบตัวไว้  ราวกับการเนรมิตสิ่งต่างๆ  นั้นให้เกิดขึ้นมาแล้ว….

แต่ลืมสอนให้ดูว่าเราแต่ละคนล้วนต่างกัน  จะให้เหมือนกันได้หรือ  สอนให้รวย  สอนให้มั่งคั่ง  สอนให้มี  สอนให้เป็น  แต่ไม่เคยบอกว่าผลข้างเคียงของการกระทำเช่นนั้นจะเป็นอย่างไร

ตลอดเวลาของการตั้งเป้าหมายในลักษณะนี้  จะมีความคาดหวังมาร่วมด้วยเสมอ มันก็จะมีความยาพิษหน่อยๆ  เพราะมันค่อยๆ  ฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นได้เลยทีเดียว

ลองดูตัวอย่าง  เนื้อเพลงที่ว่า “น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน  แต่หัวใจอ่อนๆ ของเธอทำด้วยอะไร ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ  ของใครที่รักที่รอ” ….  เห็นบางอย่างในข้อความนี้มั้ย

การตั้งเป้าหมายของคนที่ทำทุกอย่างให้  คือ  การรักตอบ  เค้าไม่ได้บริสุทธิ์ใจเสียทีเดียว (คำว่าบริสุทธิ์ใจในที่นี้  คือ  มีกิเลสตัณหาเจือน้อยๆ ให้พอใช้ชีวิตเท่านั้น) เค้าคาดหวังว่าสิ่งที่เค้าทำให้จะได้รับการตอบสนองกลับจากคนที่เค้ารักและเฝ้ากระทำสิ่งต่างๆ ให้ไปตลอดเวลา  จึงตัดพ้อออกมาเป็นบทเพลง

ถ้ากลับกันความรักนั้นเป็นความรักความเมตตาที่แท้จริง  สิ่งที่เค้าทำลงไปต่างๆ  ตลอดระยะเวลาที่ได้พบกันมันย่อมก่อความสุขในช่วงเวลานั้นๆ  อยู่แล้ว  ไม่ว่าจะคาดหวังหรือไม่คาดหวัง  เค้าย่อมได้รับทุกขณะจิตที่ใช้ชีวิตร่วมกัน  และเป้าหมายที่เค้าต้องการมันก็จะค่อยๆ  เผยตัวออกมาในที่สุด ซึ่งเป้าหมายก็ดังเดิม  คือ  การได้รักตอบ

คราวนี้เมื่อเกิดการคาดหวัง  สิ่งใดจะเกิดขึ้นแทน  สิ่งแรก  คือ ความบีบคั้น ตลอดเวลาที่ทำทุกอย่างให้จะหวังแล้วว่าทำแบบนี้ให้ทำไม เธอไม่ทำให้ฉันบ้าง จากนั้นความทุกข์ก็เริ่มเกิด  ความไม่พอใจเล็กๆ  เริ่มสะสมขึ้นเรื่อยๆ  การกระทบกัน  การประชดประชันกันเริ่มตามมา  แล้วสิ่งใดจะตามเล่า…เป้าหมายย่อมไกลออก ไกลออกไป เรื่อยๆ  จนอาจจะกลายเป็นภาวะฝังใจ  กลายเป็นพฤติกรรม  ที่เป็นปมในใจจนกลายเป็นคนที่ผิดหวังในความรักตลอดเวลา  เพราะสิ่งที่ตนกระทำและสั่งสมมาเป็นเวลานาน

สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ  ที่เกิดขึ้นบ่อยๆ  รอบๆ  ตัวเรา ในเรื่องอื่นๆ ก็เช่นกัน  กรรมคนเรานั้นต่างกัน  พื้นฐานย่อมต่างกัน ระเบียบวิธีคิด ชุดความคิดที่สั่งสมย่อมต่างกัน  แต่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ถ้าเรามีใจที่จะย้อนกลับมามองที่ตัวเราเอง

เราต้องถามตัวเองดูว่า  ความสุขอยู่ที่การได้รักตอบเพียงแค่นั้นหรือ  หรือว่าความสุขอยู่ที่เราได้ทำสิ่งดีๆ  ให้กับคนที่เรารัก ได้เห็นเค้ายิ้มก็เป็นสุขใจแล้ว

-ญาตา-